نوشتن در فضای جدید

خیلی موافق کانال های تلگرامی نبودم، ولی خب وقتی می بینی دیگه وبلاگت از کار افتاده و بلاگر تو ایران کار نمی کنه. یهو یه روز تصمیم می گیری کوچ کنی به تلگرام.

بیشتر من رو اینجا خواهید دید: 

https://t.me/mysilverydreams

شبه آدم های گولزن

ايستگاه هميشه شلوغ بود سخت مى شد سوار شد، صفى در كار نبود بايد به سختى خودت را مى كشاندى بالا، وضعيت به همين عقب ماندگى بود كه مى گويم اگر سوار نمى شدى به كلاس نمى رسيدى، آن ها كه هم دوره ى من هستند شايد يادشان بيايد. 
همكلاسى دو دره باز متقلبى داشتيم كه كار هر روزه اش اين بود كه كيف و جزوه اش را مى داد به پسرهايى كه هيكل درشتى داشتند، پشت چشمى نازك مى كرد و چند دقيقه بعد وقتى همه به سختى سوار شده بودند از لا به لاى ده ها نفرى كه مجبور بودند چهل دقيقه سرپا بايستند تا برسند به كلاس درسشان مثل يك نجيبزاده رد مى شد و مى نشست روى صندليى كه يكى از آن پسرهاى احمق دختر نديده برايش گرفته بودند. 
آن روزها من يك دختر شريعتى خوان بودم كه فكر مى كردم لابد مى شود از لا به لاى اين نوشته ها و خواندن اسلام شناسى و فلان رسيد به خوانشى كه درد مردم دوا بشود. (نمى خواهم بروم سراغ مطالعات ايدئولوژيك و باقى مباحث.) يك روز كه تمام مسير بالاى سر همين سركار خانم شاهزاده ى دروغ و تقلب ايستاده بودم و تمام مسير به يك حرف شريعتى فكر مى كردم "خدایا!اندیشه و احساس ما را به حدی پایین میاور که زرنگی های حقیر و پستی های نکبت بار و پلید شبه آدم های اندک را متوجه شوم!
چه دوست دارم بزرگواری گول خور باشم تا همچون اینان کوچک واری گول زن"
حالا سالهاست كه از آن روز مى گذرد و من صدها بار مواجه شدم با همين شبه آدم هاى گولزن، كه كثافت نكبت بارشان را خودشان هرگز درك نكردند. وقتى دارند سوار ناآگاهى مردم مى شوند. 
دنياى آدم هاى حقير هميشه دنياى كوچكى ست، حتا اگر زور بزنند و مرزها را بكشند تا كيلومتر ها دورتر هنوز حقيرند. ولى بايد بدانند اگر كسى دروغشان را توى صورتشان تف نمى كند به اين معنا نيست كه كسى نمى داند.

درروس و گلستانم آرزوست!

خانم گلستان عزیز. دیروز سخنرانی شما رو حین صرف صبحانه گوش دادم. متاسفم ولی بخش هایی از حرف های شما من رو به خنده وا می داشت.
شما با چند جمله ی کلیدی خواستید از پدرتان تبرّا بجویید که متاسفانه موفقیت آمیز نبود! خواستید بگویید شما را با یک مرد بد اخلاق سلطه جو، تحقیر کننده و زورگو (مطابق گفته ی خودتان) کاری نبوده. این که پدر شما چه اخلاقی داشته واقعن چیزی را عوض نمی کند. پدر شما یک مرد متمول بود که همان اسم فامیلش برای آغاز کار شما کافی بود. همین. باقی سخنرانی شما واقعن محلی از اغراب ندارد. این که شما هم تلاش کرده اید حتمن خوب است و مایه خوشحالی خودتان، ولی بیایید خوب نگاه کنید و ببینید این شوی پر طمطراقی که اجرا می کنید چقدر با واقعیت و چیزی که انتظار دارید برداشت بشود مطابقت دارد؟
اگر شما پدری خوش اخلاق، روحیه بخش و ساده گیر داشتید، که کارمند ساده ی یک شرکت دولتی بود، و خانه ای اجاره ای در مرکز شهر تهران داشت. چطور می توانستید این طور ساده (مطابق با حرفهای خودتان) محض خاطر این که احساس می کردید آن طوری که دوست دارید زندگی پیش نمی رود بی فکر، و بی پشتوانه، بی کار، بی پول و بی آنکه کسی شما را بشناسد یک روز صبح بیدار شوید و به مردی که عاشقش بودید و به شما تعهد نداشت، بگویید خدا حافظ و دست سه تا بچه را بگیرید و بروید خانه ی اجاره ای پدرتان در مرکز شهر! ؟

بریزید دور این تبختر و تفرعن قجری را، خواستم و شد برای کسی است که با شرایط شما در سالهای سی سالگی دنیا را تکان داده باشد. چه کردید؟ از همسربی تعهدتان جدا شدید و رفتید خانه ای که پدرتان (با این همه صفات رذیله ای که از او شمردید) برایتان ساخته بود با باز کردن یک کتاب فروشی در گارآژ خانه ی پدری تان در یکی از گران ترین محله های تهران روزگار گذراندید! خب! و بعد شعار خواستم و شد سر می دهید! بهتر بود داستان بخش دیگری از زندگی تان را تعریف می کردید!

خانم گلستان، جای تعجب است از کسانی که شما را دعوت کردند برای برنامه ای مثل تد تاک!
متاسفانه موفقیت در ایران محدود و سطح پایین است. پول درآوردن عامل موفقیت محسوب می شود. مدرک گرفتن عامل موفقیت محسوب می شود. برای کسی که نقطه ی صفرش از نقطه اوج درصد قابل توجهی از مردم بالاتر بوده قبول همچو دعوتی برای سخنرانی واقعن معنایی ندارد.

همان دیروز صبح بعد از شنیدن سخنرانی شما داشتم با خودم فکر می کردم، این است که نویسنده های مشهور کشور ما اغلب از متمولین هستند، در حالی که خیلی از نویسنده های خوب و غیر متمول کمتر شناخته شده اند. چون حتا ادبیات هم در ایران بر پایه پول می چرخد!

گریز دلپذیر

آنا گاوالدا را در یک غروب دلفریب تابستانی شناختم. در یک کافه وقتی یکی از دوستان خوبم کتابی از او برایم آورده بود. دوستان خوب آدم سلیقه ی داستانی آدم را خوب می شناسند. 

خواندن صد و پنجاه صفحه داستان گریز دلپذیر برای من چندان سخت و وقت گیر نبود. صفحه های کتاب کم کلمه بودند و پر هیجان. نمی دانم چطور، نه تنها توی این داستان که توی باقی کارهای گاوالدا هم، می توانم خیلی راحت خودم را بگذارم جای تک تک آدم هاش. جای گرانس و البته لولا، رو راست اگر باشم حتا می توانم خودم را جای کارین هم بگذارم. 

داستان حکایت یک گریز دلپذیر است از زندگی همراه کسانی که می شود با آنها فرار کرد. آدم هایی که قضاوتت نمی کنند و هرگز کسی برای آن ها جای تو را نمی گیرد. یک رفاقت تام و تمام یک مهربانی بی چشم داشت. آن ها چهار نفر بودند و من احساس می کردم هر لحظه می توانم جای هرکدامشان باشم 

برای من خواندن این کتاب در دو شب متوالی پیش از خواب، دست همان گریز دلپذیر بود از خستگی های این روزهایم و آرامشی زیبا و ماندگار همراهش آورد. 

دروغ چرا خیلی دلم می خواهد آنا گاوالدا را از نزدیک بببینم، هرچند بیشتر دلم می خواهد او برایم همان نویسنده محبوب با موهای کوتاه و لبخند جمع و جور باقی بماند. من تیپ ظاهری او را می ستایم زیبا و ساده درست مثل گرانس. گرانس با یک برق لب و ریمل زیبا می شد، بله! همین کافی بود برای زیبا شدنش. او مسلح به چیزی بود ورای صورتش، او یک زن جوان پر از انرژی بود یک جور انرژی که آدم را زیباتر می کند. 

آنا گاوالدا بخوانید و سرشار از لذت شوید!

دنیای آن ها!

کمی به سردرد جان سوز امروزم چیره شدم.سری به فیس بوک می زنم. بعد از ساعتها زل زدن به صفحه ی مانیتور دیگر دلم می خواهد این عینک را بردارم و چشم هام را بمالم. بی اختیار مثل اغلب اوقات دستم پیش از آن که عینک را بردارم به صفحه عینک می خورد. صفحه چرب می شود. سعی می کنم خبری که درباره ی انتخابات امریکاست نخوانم. ولی نمی شود. می خوانمش. ویدئوی ترامپ و هیلاری را که حرف های به اصطلاح آخرشان را گفته اند دو بار می بینم. ویدئو حدود پنج دقیقه است یا کمتر. احساس می کنم باز دارد سرم درد می گیرد. یادم می آید به سالها پیش خودمان. صرف نظر از اینکه ممکن است بالا آمدن ترامپ به نفع که بشود و به ضرر که. زل می زنم به آدم هایی که برای او کف می زنند وقتی مثلن از طبقه کارگر دفاع می کند! چطور او از طبقه کارگر دفاع می کند! با خودم می گویم به من ربطی ندارد. 
ذهنم می رود به سمت مشکلات ریز و درشتمان این روزها. به استرس های حرفه ی محقق بودن. به طبقه ای که کمتر کسی او را می بیند که بخواهد حرفش را بفهمد. سر درد دارد آرام بر می گردد و من سعی می کنم فکر نکنم. کمی صفحه را جا به جا می کنم. چشمم می خورد به عکس دختری بیست و چند ساله با صورتی آراسته و چهره ای معمولی. با خودم می گویم به نظر کرم اورآل فلان را که چند روز پیش توی داروخانه دیدم زده. تتیر خبر نوشته "ملکه زیبایی ایرانی تبار در شوی فلان تلویزیون می رقصد". نه او هرگز کرم به این قیمت را نزده لابد برای ملکه زیبایی شدن باید لوازم آرایش فلان مارک را مصرف کرد. هیچ ایده ای ندارم چه چیزی بهتر است. هیچ وقت هم نداشتم. 
می خواهم با خودم رو راست باشم. دنیای امروز دنیای ما نیست، دنیای ملکه های زیبایی و مشاوران املاک است. دنیای آدم هایی که تقریبن وقتی برای فکر کردن ندارند. آن ها وقتشان را صرف این می کنند که بفهمند چطور باید بی دردسر پول درآورد. کسی دلش دردسر نمی خواهد که مثلن بخواهد اون کله ی وا مونده را به کار بیندازد. 
فکر می کنم اگر فردا اسم ترامپ در بیاید شاید این اولین بار است که ما در تجربه ی یک رویداد از امریکایی ها جلو تریم. ما هم یک روزی وقتی بقیه سرشان بند این بود که چطور سر هم کلاه بگذارند یا این که کجای بدنشان را ببرند پیش دکتر قلمبه کنند یا مدام مثل خلها عکس سلفی از خودشان آپلود کنند**، بیدار شدیم و دیدیم سالهاست خواب بوده ایم.

** البته آن روزها هنوز مد نبود که روزی یک عکس سلفی توی اینترنت بگذارند چون آن روزها هنوز اینستا و فیس بوک و تلگرام و هزار کوفت و هزرمار دیگه مد نبود!

پاییز در پراگ

بعد از سالها که در فصل ها گم شده بودم، این اولین پاییزی ست که دوستش دارم. شاخه ی بالایی درخت بلندی که صاف رو به روی اتاق کارم است کمی زرد شده. دیروز از پاول پرسیدم نوامبر پراگ چطور خواهد بود و او از شراب هایی گفت که در پاییز باز خواهند شد و من در خیالم این را می آمیختم با عکسی از آن خیابان مشهور در پراگ با برگ های زرد و پاییزی که کمی به قرمزی می زنند. هیچ وقت اینطور با تمام وجود دلم نخواسته بود با صدای بلند بخوانم «زردها بیهوده قرمز نشدند» می شود خیال بافت و روی خیابان های باران زده ی پراگ، قدم زد. پیانوی ایستگاه اوترخت که اغلب آخر هفته ها سرش شلوغِ نواخته شدن است، روی همان پل است توی خیال من و عجیب زیر باران خیس نمی شود. مردی با موهای کوتاه قهوه ای با انگشتان نسبتن ظریف و کشیده دارد قطعه ای را می نوازد. آدم توی خیال می تواند تصور کند کسی در پراگ، دارد همین آهنگ را می زند که بشود همراهش خواند « قرمزی رنگ نیانداخته بیهوده بر دیوار». این پل تمامی ندارد صدای مرد می آید که می خواند « صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست» راست می گوید، اینجا توی خیال من آسمان پراگ پیدا نیست. فقط زمین خیس و باران خورده است ، تصویر مردمان آرام آنجا را نمایان می کند. آنها ایستاده اند و متحیر مرد را نگاه می کنند که چطور به زبانی بیگانه و با احساسی غریب می خواند و در هیچ کدام لحظاتش متانت نگاهش زائل نمی شود. من او را نمی شناسم، دیگر نمی شناسم، شاید استاد فلسفه غرب باشد یا شاید همان مردی باشد که یک بار اتفاقی با او همسفر شدیم، در کوپه ی قطار فرانکفورت. پل دراز می شود تا افق جایی که بشود شاید آسمان را دید آسمان را زیر نور کج پاییزی.

يونيكورن

بنا بود برويم بروكسل و از اتوبوسي كه قرار بود ما رو به ترمينال برسونه جا مونده بوديم، معلوم نبود بشه با اتوبوس بعدي خودمون رو به ترمينال برسونيم يا نه! حامد چند بار زير لبي گفت "خب ياد بگير بابا كاري نداره، نبايد با اتوبوس مى رفتيم، وگرنه الان رسيده بوديم". راست مى گفت.  منظورم اينه كه كليه بخش هاي حرفش صحت داشت. 

من وقتي هشت، نه ساله بودم با يك دوچرخه ى سبز يشمى، كه نمى دونم چرا سبز يشمى آن سالها رنگ مورد علاقه ي من بود، تا سال دوم راهنمايي حتا وقتي يك كيف سبز يشمي احمقانه داشتم هنوز مورد علاقه ام بود و فكر مى كردم خيلي رنگ شيكى ست. بله من با يك دوچرخه سبز يشمي قهرمان تور دو فرانس كوچه ي شهيد نصر آزاداني بودم. يك وقتهايي هم دوچرخه را از وسط هال رد مى كردم و مى رفتم كه قهرمان كوچه ي صفوي بشوم. 

گويلرمو، دِ مكزيكن، يك روز كه اتفاقي من رو در قطار ديده بود گفت، يكهو به خودت ميايي و مى بيني داري ركاب مى زني و تلفني درد و دل مى كني! بعد دستهاش رو جوري نشان داد كه دارد پخش اتوموبيلي را تنظيم مى كند، ادامه داد، مثل وقتي رانندگي مى كني و يه چيزي گوش مى دي!

همه چيز بر مى گشت به يك روز بعد از ظهر تابستاني وقتي من كلاس نمى دانم چندم دبستان بودم، حبيب پسر دايي مامانم كه البته دايي پسر دايي ام هم الان مى شود،  و هم سن من است با مامانش مهمان ما بودند. بنا شد ما پياده باهم برويم دو تا كوچه اونور تر و يك سماقپالون از خونه دايي رضا بياوريم. هرگز سماقپالونى نبرديم. 

چون اولن ما پياده نرفتيم و در ثاني وقتي به خونه ي دايي رضا رسيديم يك سر لجن مال بوديم. واقعن بوديم. بين راه حبيب گفت مى خواي يه دستي برم؟ در اين كه من از او عاقل تر بود شك است چون گفتم اين كار را نكند ولي اگر عاقل تر بودم تركش نمى نشستم. چند ثانيه يك دستي رفت و بعد ما وسط مادي دست و پا مى زديم. 

امروز با "يونيكورن" ده كيلومتر ركاب زدم، درست مثل روزهايي كه احساس مى كردم دارم با آن دوچرخه سبز يشمي خيلي خفن مى شوم، احساس مى كنم دارم خفن مى شوم.  

راستش اينجا اگه دوچرخه سوار خوبي نباشي، خيلي ناجور مايه ى آبرو ريزيه. 

گاهي بايد از ترس هاي احمقانه بچگى فاصله گرفت.

این همه وقت

چطور می شود کلمه ها ذهن آدم را تخلیه کنند؟ داستان اینجا تمام می شود در ذهن خالی از کلمات یک انسان معمولی.

خوبیش اینجاست که می شود صدای آدم ها را حتا وقتی سال ها نشنیده ایم بشناسیم سریع و از ورای فاصله های زیاد. آن روز یا شب یا هرچه که بود وقتی تلفن را بر می داشت حتا وقتی هنوز صدایی از پشت تلفن نشنیده بود می دانست اوست که زنگ می زند. صدا خوب نمی آمد ولی شک نداشت اوست؛ قصد نداشت وقار صدایش را بازیچه ی یک تشخیص زود هنگام و شتاب زده کند. برای همین کمی درنگ کرد و از او خواست تا بلندتر صحبت کند و این طور چند ثانیه ای زمان خرید. که می توانست باشد؟ وقتی یک نفر با یک شماره ی عجیب و غریب و در بدموقع ترین زمان روز تماس می گیرد درست وقتی انتظار می رود مشغول کار مهمی باشی؟ خود اوست که تماس گرفته ولی باید با اطمینان حرف زد. نمی شود جلوی پنچ شش نفر آدمی که زیر جلکی دارند تو را می پایند بی گدار به آب زد . پرسید می شود کمی بلند تر صحبت کنید البته با ظرافت و همان دلبرانگی همیشگی جوری گفت «کنید» که انگار می گفت «کنی» مگر چند نفر آدم وقت ناشناس در کل شش ملیارد نفر آدم روی کره زمین وجود دارند که یکهو ناغافل زنگ بزنند؟ 

از پنجره کمی صدای جیرجیرک لا به لای نسیم پاییزی می آمد داخل. اتاق با دیوار های آبی روشن و یک پنجره بزرگ رو به خیابان بیشتر شبیه یک اتاق انتظار بود تا جایی برای زندگی. اتاق انتظاری با یک کتاب خانه پر از برگه های نیمه نوشته و تا خورده و یک میز بزرگ که ساخته شده بود برای نوشتن. دختر گفت سعی می کند کمی بلند تر صحبت کند صدای جیرجیرک ها ولی از آن بلند تر نمی شد و بنا داشت صدای آن ها را به پشت گوشی برساند. صدایش را کمی بلند تر کرد و گفت «خیلی خنگی» خندید. از همان خنده های دانه ای هزار تومن که با دوتاش می شد یک قهوه ترک توی کافه «زیر پله ای» خورد.

غروب ها همین که آدم حرف بزند وبرسد به چهارباغ باید چیزی بخورد. باید برود کافه ای جایی. کافه ای بود زیر پله های یک مرکز خرید تازه ساز که اسمش زود فراموش می شد. چقدر اشتباه می کنند این صاحبان کافه ها که اسم می گذارند روی آن میز و صندلی هایی که هرکدام هزار داستان شنیده اند از مردم. عصرها می نشستند و او آخرین نوشته هایش را می خواند. آن عصر پاییزی یک قسمت از مجموعه ی جدیدی را خواند که بنا داشت بلخره چاپش کند.
«کلمه ها

مثل هجا هایی ناپیدا
در تاریکی یک چای غرق می شوند،
و مابی آن که بدانیمچیزی را می نوشیم
                        که از گلویمان جوانه خواهد زد.»

کافه ها همیشه تاریک تر از زندگی معمولی ند و آدمها آنجا آرام تر از حد معمول خودشان، می شود زل زد توی چشم های طرف مقابل. گفت «وقتی می خونی، احساس می کنم یه شرم دخترونه توی نگاهت هست». دختر خندید، شرم دخترانه ترکیب خنده داری بود. چرا باید یک دختر زمان خواندن یک اثر شرم داشته باشد؟ ادامه داد «وقتی شعر می خونی بدتره».

بله، خوبی اش اینجاست که حافظه ی آدم ها جا برای حفظ صدای همه دارد به خصوص صدای کسانی که انتظار داریم فراموشمان نشود. چرا باید خنگ باشد او که حتا پیش از جواب دادن می دانست، وقت نشناس ترین دختر پرروی روی زمین است که گوشی تلفنش را از یک جای دنیا برداشته و بعد از نمی دانم چقدر وقت زنگ می زند. بار قبل وقتی گوشی تلفن را برداشته بود و تماس می گرفت روی اسکله ی شهری بندری در شیلی بود، جایی در امریکای لاتین، نقطه ای دور از مدنیت. اسکله ای که می گفت بیشتر از پنج سال است نه کشتی آنجا پهلو گرفته نه قایقی کسی را پیاده کرده. گفته بود برای دوره ی مدیرت توریسم یا همچو چیزی بهآن جا سفر کرده.
با تردیدی ساختگی پرسید «شیما؟! تویی؟» دو تا از همکارهاش داشتند نگاهش می کردند. گفت چهارتا صفر افتاده از کجا زنگ می زنی؟ جوری حرف می زد انگار همین دیروز گپ مفصلی زده اند. خندید. غالبن زیاد نمی خندید. اوقاتی که مشغول کار بود اصلن نمی خندید ولی شیما انگار شبیه تمام فیلم های طنز تلخ دنیا بود. طنز تلخی طولانی که هر چند سال یک بار می آمد برای روتوش تمام بدخلقی ها.

دختر سعی کرد چیزی از صدای جیرجیرک ها را پر کند توی گوشی، هنوز وقتی با او حرف می زد  مثل دختری دبیرستانی می شد، که می خواهد دلبری کند و دلبری نمی داند. سرخوش و خالی از دنیای پر تلاطم اطراف. گفت «از مریخ تماس می گیرم»، بعد درآمد که  «نه، نه، از اون دنیا. مگه خبر نداری من مرده ام؟» باهم خندیدند. گفت از یک جلسه ی مهم بیرون آمده و مجبور است به جلسه برگردد. جلسه ی سیاستگزاری فلان یا مدیریت بهمان بود. هر دو خوب می دانستند چقدر این جلسات مهم نتایج احمقانه ای دارند. دنیا بدون این جلسه اگر دنیای بهتری نباشد جای بدتری نیست ولی بی شک حال آن ها بدون آن جلسه حال بهتری بود.
 صدا مدام قطع می شد و با تاخیر می رسید. صدا ها همیشه با تاخیر می رسند. درست مثل آن داستان سه صفحه ای که آخرین بار برایش خوانده بود. آنجا صدای زن آن قدر با تاخیر رسیده بود که مرد هرگز آن را نشنیده بود و نفهمیده بود بد نیست اگر برای آن شب کمی پرتقال بخرد. و اگر می خرید ... لابد اگر برای خرید پرتقال سر کوچه می ایستاد آن فاجعه رخ نمی داد. چطور تاخیر در یک صدا نتوانست جلوی فاجعه ای را بگیرد. گفت « تاخیر داره» لختی منتظر ماند تا بشنود  «پرتقال یادت نره».

پایین پل کنار رودخانه ای که هنوز فصلی نشده بود نشسته بودند. روی یک تخته سنگ پشت به پشت هم. ماه کامل بود. بنا بود نیم ساعت هیچ حرفی نزنند. فقط به صدای طبیعت گوش بدهند. هنوز ده دقیقه نگذشته بود که درآمد «از همین مسخره بازی هات خوشم نمیاد ها». جوابی نشنید. ادامه داد «زندگی مثل همین رودخونه است.» می دانست چقدر جمله ی کلیشه ای حال بهم زنی تحویل طرف داده، پس ادامه داد «من از بچگی آدم موندن نبودم». و در تمام نیم ساعت بعد فقط یک جمله شنید «من هم از بچگی آدم رفتن نبودم.»

خاطره ها مثل صداها هرگز نمی میرند. درست مثل پیاز گلی زیر خاک. خاطره ها در خاک ذهن چنان می مانند که اگر سرمایی به گرمایی و گرمایی به سرمایی بدل شود جوانه بزنند. خاطره ها را خودمان می سازیم ولی اسم هامان را خودمان انتخاب نمی کنیم. همین است که اسم ها خیلی زود غریبه می شوند. اسمش را وقتی دید، خواب و بیدار بود از کابوس پریده بود یا تشنگی نمی دانست، دید چراغ روشن مانده و او لابد با دهانی نیمه باز و سری آویزان از گوشه تخت، جوری خوابیده که انگار از هوش رفته است. اسمش را روی گوشی موبایل دید. درنگ کرد انگار لحظه ای لازم بود تا به یاد بیاورد آن اسم متعلق به کیست. ایمیل را باز کرد مثل پیاز نرگسی که توی برف گل می دهد.

سلام،
امیدوارم خوب باشی. امروز تصادفن و به این دلیل که موبایل شرکت رو خونه جا گذاشته بودم، موبایل خودم رو روشن کردم و جالب بود که تو همین امروز تماس گرفتی بعد از این همه وقت. بعد از جلسه چند بار بهت زنگ زدم، ولی تماس برقرار نمی شد.  کاری که باعث شد تماس بگیری رو ایمیل کن، می خونم. شاد باشی.

مگر آدم باید کاری داشته باشد که بعد «این همه وقت» تلفن را بردارد و به کسی زنگ بزند؟ جواب داد

سلام، زنگ زده بودم خواب دیشبم رو برات تعریف کنم. شاد باشی. 

 می دانست او ساعت ها به این یک جمله خواهد خندید. و این خنده ها برای «آن همه وقت» تا بار بعدی که صدای هم را بشنوند کافی ست.   

زهرا میرباقری

 فروردین 1395