La femme Rompue

دیشب تمام شد، آخرین صفحه را که ورق زدم یادم آمد که می شود بر خیلی چیز ها غلبه کرد، بر بیماری هم شاید.

" ولی می دانم که تکان خواهم خورد. در به آرامی باز خواهد شد و آن چه پشت در است خواهم دید. آینده. در آینده باز خواهد شد. به آرامی. به طور حتم. بر آستانه ی آن ایستاده ام. جز این در و آن چه پشت آن کمین کرده چیزی ندارم. می ترسم. و نمی توانم کسی را به کمک بخواهم. می ترسم."

La femme Rompue اسم کتابی است که بعد از مدت ها من را به خودش جذب کرد. برای من که مدام کتاب پشت کتاب می خواندم، این مدت بی کتابی و به قول دکتر افسردگی خیلی سخت بود. حالا دوباره مثل روز اول که نه ولی بهتر شده ام. سیمون دوبوآر یادم آورد که لذت خواندن یک کتاب چطور آدم را به وجد می آورد حتی اگر داستانش غم را به یاد آدم بیاورد.

سیمون دو بوآر، زن بزرگی است هرچند همه ی عقایدش را تصدیق نمی کنم ولی جسارتش را تحسین می کنم، زن وا نهاده یک مثلث عشقی است، مونیک،موریس، نوئیلی. مدام این سه شخصیت در چشم خواننده محبوب و منفور می شوند. دوبوآر هنرمندانه حق را به هر سه می دهد آن طور که نمی توانی مطلقاً کسی را سرزنش کنی یا حتی به هیچ کدام این شخصیت ها ترحم کنی. داستان به شیوه ی نامه های سرگشاده نوشته شده، شیوه ای که شاید این روزها رنگ بوی خودش را از دست داده ولی من خیلی دوستش دارم، فاصله ی زمانی بین نامه ها، حرف هایی که بعضی وقت ها آدم دلش نمی خواهد توی دفتر خاطراتش هم حتی بنویسد و مونیک هم آن ها را نمی نویسد به خواننده اجازه می دهد آزادانه تر روایت را دنبال کند.

موضوع داستان من را کمی به یاد جنگل واژگون سلینجر انداخت، خواندن هر دوی این داستان ها را پیشنهاد می کنم.