گوسفند

انگار یک گله گوسفند از ته کوچه آمدند و درست وسط کله ی من خانه کردند، چوپان هی کرد و آن ها آمدند، حالا همه شان نشسته اند نه صدایی می کنند و نه حرکتی، پخش شده اند توی کله ی من و فقط حس می کنم سرم سنگین شده و نوای نی چوپان مدام در سرم دوره می شود و هی خاطرات و ضد خاطراتم را دوره می کند، تا برسم به آن دختربچه ی مو فرفری بیست سال قبل، این وقت شب که می شد دلش خوش بود به یک شام داغ، و آن بخاری که دلش می خواست از روی غذا قاپش بزند، تا برسم به شب های طولانی زمستان های کودکی ام که آسمانش انگار نزدیک تر بود، از پنجره های قدی رو به حیاط می شد ستاره ها را شمرد و هی ها کرد به شیشه پنجره و هی گوسفند کشید و بعد یک خط بزرگ کشید دورشان که در نروند.