گاهی ...

گاهی وقت ها انگار هیچ چیز قدر یک بعد از ظهر بارانی توی شمال بهت نمی چسبد که بزنی بیرون و با یک چتر مشکی راهی تله کابین شوی و آن جا با سه تا آدم آشنا شوی که یکی شان انگشتش را بگذارد روی نبضت و بپرسد « عاشقی؟ » بعد از بی جوابی تو نگاه کند به پشت آن کوه های سبز در سبز و بگوید « یه روز می شی! منم یه روز عاشق شدم ولی ..» و بعد ردیف کند پشت هم که چه شد و چه نشد و حالا که پنجاه و اندی می گذرد از آن عاشقیت چه!

دلت می خواهد انگار جای آن پیرمردِ دکتر باشی و روزگارت هی گذشته باشد و هی . حالا نشسته باشی توی تله کابین و به دختر جوان رو به رویت بگویی چقدر چهره تو من را یاد آن دختر شمالی می اندازد که آن روزگار جوانی ... و بعد سرت تکان بخورد از ضربه ی تله کابین یا خودت تکانش بدهی نمی دانم. و چشم به دوزی به دور ها پشت آن کوه های سبز در سبز...

گاهی وقت ها آدم دلش هوس عاشقی می کند. هوس داشتن و ترس از دست دادن که انگار سال هاست مرده این حس جایی پشت همان کوه های سبز در سبز. دل آدم است منطق حالیش نمی شود، زمان را نمی شناسد.