اسمارتیز

پرسیدم: « اسمت چیه؟» یک جوری انگار خجالت کشیده باشد به زن چادری که روی زانویش نشسته بود نگاه کرد. گفتم: « من می دونم اسمت امیر عباسه». خندید. گفتم: « اگه گفتی اسم من چیه؟»  چیزی زیر لب گفت که درست نفهمیدم. بعد آهسته غر غر کرد « چقدر آدم ها بدجنسن یکیم بلند نمی شه که من بتونم خودم تنهایی روی یه صندلی بشینم! »  گفتم: « آره خیلی!» باز خندید. تا سمیرا از کنار من بلند شد و جایی برای تنها نشستنش خالی شد، فهمیدم این آقا کوچولوی مو سیخ سیخوی ما چهار ساله است و به گفته مادرش که زن خوش چهره و محجبه ای بود، رابطه خیلی خوبی با جنس مخالف برقرار می کند. شاکی بود که چرا خانه ی خاله اش این قدر دور است، بی حوصله از پنجره بیرون را دید می زد گفتم: « امیر عباس!» گفت: « عباس آقا!» گفتم: « عباس آقا» یاد پیرمردها افتادم، ادامه دادم: « بلدی شعر بخونی؟» هنوز داشت خیابان را دید می زد گفت: « اوهوم»

رویش را گرداند سمت من و خواند « یار دبستانی من با من و همراه منی چوب الف بر سر ما اشک من و آه منی  ...» تا ته، بعد صاف نشست و گفت « اسمارتیزم دارما، می خوری؟» گفتم « نه» برایش دست زدم. گفت « اسمت چیه، خونتون کجاست؟ دوره؟ من بیام خونتون؟» گفتم « دوره ولی تو بیا»