به آسمان می رویم

انیمیشن UP را دو سه هفته پیش دیدم، ولی هنوز دیر نشده که چیزی برای معرفی اش بنویسم، هرچند دوستانی که اهل تماشای انیمیشن باشند، حتماً تا به حال دیده اند و یا بسیار راجع به آن شنیده اند.

UP داستان زندگی یک مرد است، از کودکی تا کهن سالی، تقریباً می شود گفت ده دقیقه ی نخست این انیمشین معرکه است، زندگی کارل فردریکسن را خلاصه می کند در تصاویری که خیلی زنده تر از آنی در آمده اند که یک لحظه فکرت را ببرند به آن سو که یادت بیاید" آهای چیزی که میبینی کارتون است"، اِلی را هر چند ما فقط همان چند دقیقه اول می بینیم، ولی در ذهنمان خیلی خوب جا می گیرد، دختر بچه ی شاد و هیجان طلبی که بسیار خطر می کند، با آرزو های بزرگ ، و کارل را کنار الی شکل می دهیم، پسر بچه ی آرام و موقری که عاشق پرواز و آسمان است، و البته آرزو های بزرگی دارد ولی نطفه ی خطر کردن را اِلی در ذهنش می کارد با همان پیشنهاد بچه گانه اش برای بر داشتن بادکنکی که آن سوی ساختمان متروکه شان گیر افتاده.

جدای از روش روایت که میخ کوبمان می کند پای دیدنش و دیالوگ ها که خیلی عالی اند، تعلیق داستانی اش حرف ندارد پنهان کاری های پسر بچه چاقی که در خانه ی فردریکسن را وسط آسمان می کوبد ، حرف زدن سگ ها، دیدن اسطوره ی دوره کودکی کارل و اِلی در سرزمین معهودشان و بسیاری اتفاقات دیگر که نمی گذارد بیننده خسته شود.

خلاقیت را می شود در بخش های مختلف این انیمیشن دید، به خصوص در نحوه ی روایتی که یک عمر را در حدود ده دقیقه و یک روز را در باقی داستان روایت می کند، جوری که همه ی نکات مهم آن یک عمر و تمام جزئیات آن یک روز را می بینیم.

نمی شود UP را نوشت، باید دید که چطور می شود تفاوت ها را دوست داشت و چطور می شود اوج گرفت، حتی با یک کلبه ی قدیمی و یک عــــــالمه بادکنک! و رسید به جایی که عکسش را روزی توی دفتر آرزو ها چسبانده بودیم، حتی اگر دیگر رمقی برای رفتن نمانده باشد، حتی برای آن پیرمرد از کار افتاده که باید به خانه ی سالمندان برود.