برای همه ی محصلین ایرانی...

این متن تقدیم می شود به همه بچه مدرسه ای های بزرگ و کوچیکی که می شناسم، که بعضی ها شون امسال جز شکوفه ها هم هستن، بعضی هاشون دارن روی تزشون کار می کنن، بعضی هاشون دنبال موضوع تز می گردن، بعضی ها هنوز به تز نرسیدن، یه نفرشون کنکور داره، بعضی ها دبستانی اند ، بعضی هام پیش دبستانی:

بوی مدرسه پیچیده توی اتاق من. بوی عصر هایی که از مدرسه بر می گشتیم و فرت فرت دماغمان را بالا می کشیدیم و مامان به زور شلغم می چپاند توی حلقمان. و ما تند تند مشق می نوشتیم تا برسیم به کارتون های مورد علاقه مان، من که البته زیاد به عجله کردن در مشق نوشتن علاقه ای نداشتم، همین طور که زل زده بودیم به صفحه تلویزیون و گاهی ته مدادمان توی دهانمان می کردیم، بوی سوپ ورمیشل می پیچید توی هال، چقدر ما سرما می خوردیم وقتی محصل بودیم! همه ی خاطره های دبستان من پر از بوی سوپ و شلغم و دستمال هایی است که تند تند مچاله می شوند ، پر از صدای مدادی است که خرت خرت سر سطل گوشه اتاق تراشیده می شود! وقت شام که می شد از بس سوپ خورده بودیم وقتی راه می رفتیم انگار صدای به هم خوردن آب از توی شکممان می آمد و شام را نصفه رها می کردیم ، که یادمان می آمد، مشق هایمان هنوز مانده اند.

گاهی فکر می کنم یعنی دبستان های امروز با آن هایی که ما داشتیم چه فرقی دارند؟ به هر حال مدرسه ها هم هر چقدر با هم فرق کنند، هنوز هم بچه ها مدام توی مدرسه سرما خورند و هی شلغم و سوپ ورمیشل به خورد شان می دهند. هنوز هم همه محصل ها از زیر مشق نوشتن در می روند و صبح ها با اشتیاق خاطرات همان چند ساعت با هم نبودن روز قبل را چنان تعریف می کنند که انگار از زنگ خانه روز قبل تا زنگ صبحگاه روز بعد یک عمر گذشته است. هنوز هم محصل همان محصل است. بزرگتر که می شود، قد که می کشد، اسمش که می شود دانشجو، شاید دیگر بوی سوپ ورمیشل و شلغم توی اتاقش نپیچد ولی هنوز آن اضطراب عصرهای جمعه برای درس های خوب حاضر نشده در دلش هست، و برچسب جدیدی که او را سوا می کند از هر چه آسایش است، او دیگر دانشجو شده است، و انگار نگاه ها دیگر مثل قبل مهربان نیستند، سنگین و سردند ، برچسبت که عوض می شود، دیگر انگار هر چه که از قبل داشته ای ازبین می رود، آسایش، رفاه، و حتی اعتمادی که در چشم های بابای مدرسه بود دیگر در چشم های حراست دانشگاه نخواهی دید.

باید قبول کرد، انسان گاهی بزرگ می شود ، خیلی بزرگ، آنقدری که باید راه برود و بلند بلند فقط بخواند " یار دبستانی من، با من و همراه منی، چوب الف بر سر ماست ..." و اگر چیزی ز چوب الف بر سرش آمد، اگر اشکش در بیاید باید باز از همان اول دبستان شروع کند.