پیش آمدهای نا گوار دخترانه!

من رو تصور کنید ( اگه میتویند البته ) که پله ها رو دو تا یکی می کنم تا خودم رو برسونم به برنامه شب شعر، پنجشنبه ها همیشه دیر تر از آونچه باید می رسم، گاهی شده که قلمی کتابی چیزی را توی راه نفله کنم یا توی خونه جا بگذارم.

توی کوچه حس کردم کسی داره پشت سرم می یاد ولی به خودم گفتم باز خانم مارپل شدی بچه بدو برو که دیر می رسی، نزدیک های بانک سپه بودم که شنیدم کسی صدا کرد " خانم، خیلی معذرت می خوام ، بخشید"

زیر لب گفتم باز چیو تو راه نفله کردی؟ رو گرداندم تنهای چیزی که از طرف یادم میاد اینه که کت شلوار خاکستری تنش بود، حتی یادم نیست ریش داشت یا نداشت!

" بله؟"

" خیلی عذر خواهی می کنم ، شما ازدواج کردید؟ "

آدم واقعاً توی این شرایط می مونه چی بگه! از اون کت شلوارش خجالت می کشیدم که یه فحش آبدار بهش بدم (!) شاید چهار یا پنج ثانیه خیره نگاهش کردم .

" فکر نمی کنم به شما ربطی داشته باشه آقا"

وقتی رسیدم به بیلبورد های اون سوی چهار راه طرف هنوز اونجا بود .