همه بگید سیــــب !
تق!
حالا می توانی زل بزنی به آن عکس به آن ثبت ساده در لحظه، می شود قابش کرد و چسباندش به دیوار، این روزها می شود گذاشتش توی فیس بوک، فلیکر، فوتو بلاگ. می شود اصلا گذاشتش زیر شیشه ی میز کار.
عکس ها فقط برای این نیست که یادمان بماند کی، با چه کسانی، کجا رفته ایم، شاید برای این است که گاهی یادمان بماند آن موقع که دست عکاس روی دکمه ی دوربین فشار می آورد آن جا ته ذهن مان، دلمان توی ذوق کدام لبخند مانده بوده. این ها عکس هایی است در یک آن برای یک عمر به یاد آوردن. برای یک عمر تجربه ی آن ذوق برای یک عمر ساختن تصویر آن لبخند.
۱ نظر:
بعضی وقتها هم علی رغم آن لبخند کذایی چنان تلخی را به یاد می آورندکه آدم ترجیه می دهد پاکش کند.
ارسال یک نظر