موج

باید به شب های طولانی تنهایی یک جوری بالاخره عادت کرد، باید گذاشت و گذشت. برای من که گذاشتن و گذشتن ها را تجربه کردم چندان سخت نیست، ولی آغاز هر کاری به هر حال یک تغییر بزرگ است، و تغییر آدم را وا می دارد که حرکت کند، وا می دارد به زمزمه ی این بیت «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما عدم ماست.» که دو سال پیش روی در جعبه ی کیک تولدم یک نفر نوشته بودش.

دو سه هفته ای هست که مدام آرزو می کنم ای کاش همه اش دو سال جوان تر بودم.