من هیچ چیز ویژه بانوان نمی خواهم...

تقدیم به مریم نمازی و همه ی دختران ایرانی،

از صبح ctrl + N را گرفتم توی صفحه word تا بنویسم. ولی نشد، نوشتم و پاک کردم، هی نوشتم و پاک کردم، بلند شدم از پای این جادوی هزاره ی آخر، دوبار نشستم، کتاب خواندم، ترجمه کردم، ولی نشد که بنویسم، نشد چون گاهی شُک یاد آوری زیستن انگار آدم را به خود می آورد، یادم می آید که می زیم و یادم می آید که اینجا ! و حالم از این گونه زیستن بد می شود، سر میز ناهار حرف تیتر درشت روزنامه های صبح می شود، می خندیم به تیتر سمت چپ روزنامه اعتماد امروز که پیشنهاد ایجاد محیط هایی برای ازدواج موقت را داده، می خندیم ولی واقعاً اینقدر ها هم خنده دار نیست. یادم می آید که اینجا ایرانی است که برای ما ساخته شده، یادم می افتد به فیگور مدیر تحقیق و توسعه یکی از همین کارخانه هایی که اسمی در کرده اند وقتی می گفت، "ما چی می خوایم جواب نسل بعدی رو بدیم؟ ما چی براشون ساختیم؟" همین چند دقیقه پیش یک نفر می گوید زهرا رهنورد سومین متفکر برتر سال 2009 است، یادم می آید که "بگم؟ بگم؟ بگم؟" باز یک نفر دیگر می گوید" ببین چه به روز شیرین عبادی آوردن می گن پونصد میلیون بدهی مالیاتی داشته،" از خودم می پرسم واقعاً داشته؟ گفتم" اگر شیرین عبادی شاهین عبادی بود شاید این قدر براشون درد آور نبود حالا حتماً می گن این ضعیفه چطور داره چوب لای چرخمون می ذاره ! " از جمله ی خودم خنده ام می گیرد، ولی واقعاً اینقدر ها هم خنده دار نیست. چون من به عنوان یک زن گاهی می شوم تهمینه میلانی که به ساختن پارک های ویژه بانوان اعتراض دارد و دلیلش هم این است که هر چه این فاصله بین زن و مرد بیشتر شود مشکلات هم بیشتر می شود، که می گوید هر بار که چیزی به اسم زنان ساخته می شود دلش می لرزد و گاهی می شوم آن مجری رو به روی میلانی، که به همان چند دقیقه آفتاب گرفتن راضی است، بی آن که حقوق اولیه یک انسان را طلب کند. تاکید می کنم یک انسان را!

من پارک ویژه بانوان نمی خواهم، من پیاده روی بانوان نمی خواهم، من هیچ چیز بانوان نمی خواهم، من فقط آرزو دارم به عنوان یک انسان پذیرفته شوم، وقتی علیرغم مشکلات شخصی و گاهی جسمی که شاید کم تر کسی تاب تحملش را داشته باشد، با تمام توانم برای بهتر کردن شرایط فرهنگی محیط اطرافم تلاش می کنم، فقط یک خواسته دارم، که بی آنکه برچسب بخورم پذیرفته شوم، این خواسته زیادی نیست.