۱۳۸۸ اسفند ۸, شنبه

ردش کردی؟


دو تا دیوونه از تیمارستان فرار می کنن. ریل راه آهنو می گیرن و راه می افتن طرف شهر. اولی میپرسه: کی می رسیم به شهر؟ دومیه یه نقطه رو اون دورا نشون می ده و میگه: هر وقت این دو تا خط به هم برسن.می رن و می رن ... تا اولیه خسته میشه. می گه: پس چرا نمی رسیم؟ دومیه برمی گرده و عقبو نگاه می کنه و می گه: فکر کنم ردش کردیم.

۱۳۸۸ اسفند ۶, پنجشنبه

زیبایی ربودنی


بعد از مدت ها با این که جداً کنار گذاشتن حدود دو ساعت و نیم از زمان یک روز برایم خیلی زیاد بود، یک فیلم دیدم.
نقد هایی که بر فیلم " زیبایی ربودنی " خواندم، گرچه پر بودند از بررسی های تخصصی سینمایی، برداشت من را از فیلم ننوشته بودند.
"زیبایی ربودنی " ساخته ی برتولوچی، مثل باقی کارهایش رویکردی آزادانه نسبت به اروتیسم دارد. داستان دختری است 19 ساله که یک روحیه ی بارز را خوب می شود در شخصیتش دید، لوسی جست و جو گرست.
به دنبال دو چیز می گردد، که حتی می شود گفت هر دو یک چیزند! دنبال منبع احساسی که از خواندن نامه هایی که به دستش می رسیده به او دست می داده یا از مرور نوشته های مادر شاعرش که اخیراً خودکشی کرده و به دنبال مردی که باید پدرش باشد.
پدرش را وقتی پیدا کرد که تجسم مادر شدن سارا، مادرش، را کنار خودش در یک مجسمه ی چوبی دید. مجسمه ی چوبی یک مادر و فرزند که پیش از حضورش ساخته شده بود، در ذهن مرد مجسمه ساز شاید و در ذهن آن مادر و فرزند.
من بر خلاف نظر بسیاری از منتقدان که نوشته اند لوسی به توسکانی رفت تا باکرگی اش را از دست بدهد و یک زن کامل شود به چیز دیگری معتقدم. لوسی به توسکانی رفت چون چیزی او را به توسکانی می کشاند، و مثل هر دختر 19 ساله ی دیگری غوطه می خورد بین دو حقیقت عشق و غزیره. و با این که انگار بیماری الکس می خواست نشانش بدهد که سرانجام عشق، فدا شدن است، و با این که می دید اغلب اطرافیانش تسلیم همان غریزه شده اند، گزینه ی سخت تر را انتخاب کرد. لوسی غریزه را در بستر عشق برگزید. 


۱۳۸۸ اسفند ۲, یکشنبه

سخت ترین کار


گاهی سخت ترین کار این است که در جواب چندین خط لطف و محبت یک دوست قدیمی، دستت بلغزد روی صفحه کلید و فقط بنویسی سلام، ممنون. ولی این سخت ترین کار همان بهترین کار است، شاید.

۱۳۸۸ بهمن ۲۸, چهارشنبه

یک زندگی شلوغ


در یک روز سرد بارانی در بازار روز یکی از شهرهای شمال ایران لا به لای صدای میوه فروش ها و تنه هایی که بهت می خورد بی آن که به فرد خاصی فکر کنی انگار دلت تنگ می شود، برای همه، برای شنیدن صدای تار، برای آوازی غریبه شاید برای خیلی چیزها. کلمه ها هی ردیف می شوند همین پشت، پشت فکر آدم که بریزیشان روی یک صفحه سفید و بعد انگار یک آهنگ ساز دارد نت می نویسد، هر چه که می شنوی را می ریزی روی همان صفحه. گاهی کسی این نزدیکی است بی آن که صدایش را بشود شنید، فقط می شود نوشت، حتی بوی نان تازه ی محلی هم در آن رطوبت انگار دل آدم را باز نمی کند. انگار نگاه مات ماهی های تازه از دریا آمده هم یادت می آورند دلت به این سادگی ها باز نمی شود. گاهی دمشان تکان می خورد ولی نگاهشان صاف و بی حرکت فقط زل زده اند به یک دل تنگی غریب، به دل تنگی سرد بارانی ات در یک بازار شلوغ محلی، کنار آواهایی که غریبه اند ولی انگار خوب می شناسی شان. انگار میوه های رنگ به رنگ روی سکو ها خیلی چیزها را یادت می آورند و خیلی چیزها را از یادت می برند. بوی بازار روز آدم را یاد زندگی می اندازد یک زندگی شلوغ ولی ...

۱۳۸۸ بهمن ۲۰, سه‌شنبه

آدم ها چه غریبانه می روند


بعضی ها را آدم زیاد ندیده است، زیاد صدایشان را نشنیده است ولی چهره شان وقتی بار اول دیدی شان، وقتی می خندند، وقتی جلوی در سالن سیگار می کشند، یادت نمی رود. سخت است باور کنی دیگر نمی شود همان سالی یکی دو بار دیدشان، صدایشان را شنید، باهاشان توی یک رستوران غذا خورد و راجع به طب حرف زد.
دیشب شنیدم که گفته کافه شلوغ شد... چه بگویم؟... بلند شو ... و بلند شده است، برای همیشه، یک همیشه ی ابدی، و ما دیگر کنار آن دست که روی کاغذ می نویسد در فیس بوک پست های جدید نخواهیم دید.
رضا رحیمی رفت، نشد که بگویمش :
" هی پایه های صندلی ات را عقب نکش
با ساعـتـت نگــو که فقـط فکر رفتـنـی"
روحش شاد.

۱۳۸۸ بهمن ۱۳, سه‌شنبه

La femme Rompue


دیشب تمام شد، آخرین صفحه را که ورق زدم یادم آمد که می شود بر خیلی چیز ها غلبه کرد، بر بیماری هم شاید.
" ولی می دانم که تکان خواهم خورد. در به آرامی باز خواهد شد و آن چه پشت در است خواهم دید. آینده. در آینده باز خواهد شد. به آرامی. به طور حتم. بر آستانه ی آن ایستاده ام. جز این در و آن چه پشت آن کمین کرده چیزی ندارم. می ترسم. و نمی توانم کسی را به کمک بخواهم. می ترسم."
La femme Rompue اسم کتابی است که بعد از مدت ها من را به خودش جذب کرد. برای من که مدام کتاب پشت کتاب می خواندم، این مدت بی کتابی و به قول دکتر افسردگی خیلی سخت بود. حالا دوباره مثل روز اول که نه ولی بهتر شده ام. سیمون دوبوآر یادم آورد که لذت خواندن یک کتاب چطور آدم را به وجد می آورد حتی اگر داستانش غم را به یاد آدم بیاورد.
سیمون دو بوآر، زن بزرگی است هرچند همه ی عقایدش را تصدیق نمی کنم ولی جسارتش را تحسین می کنم، زن وا نهاده یک مثلث عشقی است، مونیک،موریس، نوئیلی. مدام این سه شخصیت در چشم خواننده محبوب و منفور می شوند. دوبوآر هنرمندانه حق را به هر سه می دهد آن طور که نمی توانی مطلقاً کسی را سرزنش کنی یا حتی به هیچ کدام این شخصیت ها ترحم کنی. داستان به شیوه ی نامه های سرگشاده نوشته شده، شیوه ای که شاید این روزها رنگ بوی خودش را از دست داده ولی من خیلی دوستش دارم، فاصله ی زمانی بین نامه ها، حرف هایی که بعضی وقت ها آدم دلش نمی خواهد توی دفتر خاطراتش هم حتی بنویسد و مونیک هم آن ها را نمی نویسد به خواننده اجازه می دهد آزادانه تر روایت را دنبال کند.
موضوع داستان من را کمی به یاد جنگل واژگون سلینجر انداخت، خواندن هر دوی این داستان ها را پیشنهاد می کنم.